بررسی برخی عوامل خطرزای عصبی- عضلانی مرتبط با آسیب acl در افراد دچار ناهنجاری پرونیشن مچ پا

راستای مکانیکی اندام تحتانی به طور کلی بر ثبات مفصل زانوی­ ورزشکاران اثر دارد. تحقیقات اشاره دارند که پرونیشن مچ پا در شیوع آسیب acl مؤثر است، ولی مطالعه­ای در زمینۀ کنترل عصبی -عضلانی­ ورزشکاران دارای پرونیشن افزایش یافتۀ مچ پا در رابطه با آسیب acl صورت نگرفته است. ازاین رو هدف از این تحقیق، بررسی برخی عوامل خطرزای عصبی- عضلانی مرتبط با آسیب acl در افراد دچار ناهنجاری پرونیشن مچ پا بود. پانزده ورزشکار دارای پرونیشن افزایش یافتۀ مچ پا و پانزده ورزشکار سالم به صورت هدفمند به عنوان نمونۀ آماری انتخاب شدند. سیگنال های الکترومیوگرافی با استفاده از الکترود سطحی از چهار عضله (گلوتوس مدیوس، لترال همسترینگ، واستوس لترالیس و سولئوس) ثبت شد. نتایج آزمون manova نشان داد در عضلات گلوتئوس مدیوس (029/0=p) و بایسپس فموریس (001/0p=) در مرحلۀ فیدفورواردی و در عضلۀ گلوتئوس مدیوس (005/0p=) در مرحلۀ فیدبکی، بین دو گروه تفاوت معنا دار وجود دارد و در فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات واستوس لترالیس و سولئوس بین دو گروه ارتباط معنا داری وجود ندارد (05/.≤p). بنابراین ناهنجاری پرونیشن مچ پا با تغییر عملکرد عصبی - عضلانی عضلات گلوتئوس مدیوس و لترال همسترینگ، می تواند به عنوان عامل خطرآفرین در بروز آسیب های acl دخیل باشد.